39  A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave? ² A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin? ³ Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre. ⁴ Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre. ⁵ Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër, ⁶ të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë? ⁷ Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie. ⁸ Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër. ⁹ Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd? ¹⁰ A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje? ¹¹ A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde? ¹² A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë? ¹³ Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut. ¹⁴ Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur. ¹⁵ duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë. ¹⁶ I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë, ¹⁷ sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi. ¹⁸ Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij. ¹⁹ A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten? ²⁰ A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr. ²¹ Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë. ²² Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës. ²³ Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta. ²⁴ Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria. ²⁵ Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës. ²⁶ Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut? ²⁷ Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta? ²⁸ Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta. ²⁹ Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg. ³⁰ Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.