20 Dhe në një nga ato ditë ndodhi që, ndërsa ai po mësonte popullin në tempull dhe predikonte ungjillin, erdhën krerët e priftërinjve dhe skribët bashkë me pleqtë, ² dhe i thanë: “Na trego me ç’autoritet i bën këto gjëra; ose kush është ai që ta dha ty këtë pushtet?.” ³ Dhe ai duke u përgjigjur, u tha atyre: “Edhe unë do t’ju pyes një gjë dhe ju m’u përgjigjni: ⁴ Pagëzimi i Gjonit vinte nga qielli apo nga njerëzit?.” ⁵ Dhe ata arsyetonin në mes tyre duke thënë: “Po të themi prej qiellit, ai do të na thotë: “Atëherë përse nuk i besuat?”. ⁶ Kurse po t’i themi prej njerëzve, gjithë populli do të na vrasë me gurë, sepse ai është i bindur se Gjoni ishte një profet.” ⁷ Prandaj u përgjigjen se nuk dinin nga vinte. ⁸ Atëherë Jezusi u tha atyre: “As unë nuk po ju them me ç’pushtet i bëj këto gjëra.” ⁹ Pastaj filloi t’i tregojë popullit këtë shëmbëlltyrë: “Një njeri mbolli një vresht, ua besoi disa vreshtarëve dhe iku larg për një kohë të gjatë. ¹⁰ Në kohën e të vjelave, dërgoi një shërbëtor tek ata vreshtarë që t’i jepnin pjesën e vet nga prodhimi i vreshtit; por vreshtarët e rrahën atë dhe e kthyen duarbosh. ¹¹ Ai dërgoi përsëri një shërbëtor tjetër; por ata, pasi e rrahën dhe e shanë edhe atë, e kthyen duarbosh. ¹² Ai dërgoi edhe një të tretë, por ata e plagosën edhe atë dhe e përzunë. ¹³ Atëherë i zoti i vreshtit tha: “Çfarë duhet të bëj? Do të dërgoj djalin tim të dashur. Ndoshta, duke e parë atë, do ta respektojnë!”. ¹⁴ Por vreshtarët, kur e panë, thanë midis tyre: “Ky është trashëgimtari; ejani e ta vrasim që trashëgimia të na mbetet neve”. ¹⁵ Kështu e nxorën jashtë vreshtit dhe e vranë. Ç’do t’u bëjë, pra, këtyre, i zoti i vreshtit? ¹⁶ Ai do të vijë, do t’i vrasë ata vreshtarë dhe do t’ua japë vreshtin të tjerëve.” Por ata, kur e dëgjuan këtë, thanë: “Kështu mos qoftë.” ¹⁷ Atëherë Jezusi, duke i shikuar në fytyrë, tha: “Ç’është, pra, ajo që është shkruar: “Guri që ndërtuesit e kanë hedhur poshtë u bë guri i qoshes”? ¹⁸ Kushdo që do të bjerë mbi këtë gur do të bëhet copë-copë, dhe ai mbi të cilin do të bjerë guri, do të dërrmohet.” ¹⁹ Në këtë moment, krerët e priftërinjve dhe skribët kërkuan të vënë dorë në të, sepse e morën vesh se ai e kishte treguar atë shëmbëlltyrë për ata, por kishin frikë nga populli. ²⁰ Ata e përgjonin me kujdes dhe i dërguan disa spiunë të cilët, duke u paraqitur si njerëz të drejtë, ta zinin në gabim në ndonjë ligjëratë dhe pastaj t’ia dorëzonin pushtetit dhe autoritetit të guvernatorit. ²¹ Këta e pyetën duke thënë: “Mësues ne e dimë se ti flet dhe mëson drejt dhe që nuk je aspak i anshëm, por mëson rrugën e Perëndisë në të vërtetë. ²² A është e lejueshme për ne t’i paguajmë taksë Cezarit apo jo?.” ²³ Por ai, duke e kuptuar ligësinë e tyre, u tha atyre: “Përse më provokoni? ²⁴ Më tregoni një denar: e kujt është fytyra dhe mbishkrimi që ka?.” Dhe ata, duke përgjigjur, thanë: “E Cezarit.” ²⁵ Atëherë ai u tha atyre: “I jepni, pra, Cezarit atë që i përket Cezarit, dhe Perëndisë atë që është e Perëndisë.” ²⁶ Dhe nuk mundën ta zënë në gabim në ligjëratën e tij përpara popullit dhe, të habitur nga përgjigjja e tij, heshtën. ²⁷ Pastaj iu afruan disa saducej, të cilët mohojnë se ka ringjallje, dhe e pyetën, ²⁸ duke thënë: “Mësues, Moisiu na la të shkruar që, nëse vëllai i dikujt vdes kishte grua dhe vdiq pa lënë fëmijë, i vëllai ta marrë gruan e tij dhe t’i ngjallë pasardhës vëllait të vet. ²⁹ Tashti, ishin shtatë vëllezër; i pari u martua dhe vdiq pa lënë fëmijë. ³⁰ I dyti e mori për grua dhe vdiq edhe ai pa lënë fëmijë. ³¹ E mori pastaj i treti; dhe kështu që të shtatë vdiqën pa lënë fëmijë. ³² Dhe pas tyre vdiq edhe gruaja. ³³ Atëherë, në ringjallje, e kujt do të jetë grua? Sepse që të shtatë e patën grua.” ³⁴ Dhe Jezusi, duke u përgjigjur, tha atyre: “Bijtë e kësaj bote martohen dhe martojnë; ³⁵ por ata që do të gjenden të denjë të kenë pjesë në botën tjetër dhe në ringjalljen e të vdekurve, nuk martohen dhe nuk martojnë; ³⁶ ata as nuk mund të vdesin më, sepse janë si engjëjt dhe janë bij të Perëndisë, duke qenë bij të ringjalljes. ³⁷ Dhe se të vdekurit do të ringjallen, e ka deklaruar vetë Moisiu në pjesën e ferrishtes, kur e quan Zot, Perëndinë e Abrahamit, Perëndinë e Isakut dhe Perëndinë e Jakobit. ³⁸ Ai nuk është perëndi i të vdekurve, por i të gjallëve, sepse të gjithë jetojnë për të.” ³⁹ Atëherë disa skribë morën fjalën dhe thanë: “Mësues, mirë fole.” ⁴⁰ Dhe nuk guxuan më t’i bëjnë asnjë pyetje. ⁴¹ Dhe ai i tha atyre: “Vallë, si thonë se Krishti është Bir i Davidit? ⁴² Vetë Davidi, në librin e Psalmeve, thotë: “Zoti i tha Zotit tim: Ulu në të djathtën time, ⁴³ derisa unë t’i vë armiqtë e tu si stol të këmbëve të tua”. ⁴⁴ Davidi, pra, e quan Zot; si mund të jetë bir i tij?.” ⁴⁵ Dhe, ndërsa gjithë populli po e dëgjonte, ai u tha dishepujve të vet: ⁴⁶ “Ruhuni nga skribët, të cilët shëtisin me kënaqësi me rroba të gjata, duan t’i përshëndesin nëpër sheshe, të jenë në vendet e para në sinagoga dhe në kryet e vendit nëpër gosti; ⁴⁷ ata gllabërojnë shtëpitë e te vejave dhe, për t’u dukur, bëjnë lutje të gjata. Ata do të marrin një dënim më të rëndë.”